Strategiczne wizje i przemilczane kompromisy

autor zdjęcia: mat. pras.

źródło: Rzeczpospolita

Przestańmy udawać, że sposób, w jaki w Polsce uprawia się politykę, nie wpływa na gospodarkę. Powiedzmy jasno: politycy z jednej strony dają – w postaci transferów, ulg i dopłat – ale jeszcze więcej odbierają w postaci utraconego potencjału wzrostu.

Trwają konsultacje projektu „Strategii Rozwoju Kraju do 2035 r.” – dokumentu, który ma wyznaczyć kierunki działań państwa w nadchodzących latach. Opracowanie jest solidne, oparte na szerokich konsultacjach, w których sam miałem przyjemność uczestniczyć. Problem w tym, że – jak większość dokumentów tworzonych w strukturach administracji – jest on produktem swoistego, nie do końca wyartykułowanego kompromisu, bardzo istotnego jednak dla kwestii rozwoju kraju.

Strategia między ambicją a kompromisem

„Strategia Rozwoju Kraju” łączy w sobie dwie logiki. Z jednej strony powstaje w administracji, która stara się działać profesjonalnie i analitycznie: rzetelnie opisać stan państwa, wskazać trendy, zidentyfikować wyzwania i możliwe scenariusze rozwoju. Urzędnicy i eksperci wykonują w tym zakresie ogromną merytoryczną pracę.

Z drugiej jednak strony działają w warunkach ograniczenia politycznego. Każda strategia musi być akceptowalna dla rządzących, a więc nie może nadmiernie eksponować wątków drażliwych i niewygodnych – tych, które podważałyby zasadność działań podejmowanych na potrzeby bieżącej walki wyborczej czy interesu partyjnego. To swoista pułapka systemowa, która stanowi olbrzymie wyzwanie dla spójności programu rozwojowego. Spójności, bez której trudno...